Tuesday, June 7, 2011

WAR CHILD...

პირველად იყო რელაქსაცია... და ის მოიცავდა მარტივ მამრავლებად დაშლილ უამრავ თბილ სიტყვას... ასეთი იყო მაშინ, წინა ცხოვრებაშიც. მაშინ ჭურვისგან აფეთქებულ სახლში ვიპოვე, კუთხეში იყო მიყუჟული და შეშინებული თვალებით უყურებდა ჩემი მარჯვენა ხელის მტევნიდან გამონაჟონ სისხლს. ისვრიან - მითხრა და გაიღიმა. იპოვე მშვიდი ადგილი და დავჯდეთ მიწაზე, შემდეგ ხარბათ ჩავისუნთქოთ ჰაერი და მოვეშვათ. ჩვენ ტყვია არ მოგვკლავს, ჩვენ მასზე ძლიერები ვართ, მთავარია ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქოთ და საკუთარი თავი დავარწმუნოთ რომ ჩვენ ჯერ არ მივფრინავთ შორს... დახუჭე თვალები და გაისროლე უკანასკნელი ტყვია, მე მას ჩემს სურვილებს გავატან... ჩემი სურვილები კი შეაღწევს მის ტვინში, გაივლის ორივე ნახევარსფეროს და უკანა მხარეს გავა, გავა და აღარასდროს აღარ დაბრუნდება... გამექცა და იქვე მიწაზე ჩამოჯდა, წითელი იყო... თავზე დაიფარა თითქოს არ უნდოდა მისი სახე რომ დამენახა... ქვის სხეულზე ჩაზრდილ ბალახის ღეროშიც კი მისი სურვილები დაძვრებოდა... დაძვრებოდა როგორც ქარი ხეობაში... დაძვრებოდა და ხვრეტდა მას ისევე როგორც ტყვია ხვრეტს რბილ ქსოვილს... ტყვიები აღარ დაქროდნენ.... ბედნიერება იწყებოდა... ბედნიერება რომელიც ისევე მალე დასრულდებოდა როგორც დაიწყო... კოორდინატიიიიიი! კოორდინატი მოგვეცი! - გაისმა ხმა. შემომხედა და გაიცინა. მიხვდა რომ დავიბენი. "არ იცი? ჩვენი კოორდინატია 41/41... ეს ჩვენი ემოციების კოორდინატია" მითხრა და ტბისკენ გაიხედა... ყველაფერი ისევე მალე დასრულდა როგორც დაიწყო... დავკარგე... დავკარგე რელაქსაცია...

No comments:

Post a Comment