Saturday, March 23, 2013

აფხაზეთს...



ვიგონებ წარსულს, ის არ მინახავს...
მაგრამ ვიცი, რომ მაინც ჩემია.
კადრში დანახულ სამშობლოს ნაპირს
დარდი და სევდა შემორევია.
ტყვიით დაგლეჯილ ფერდობებს მთისას,
სისხლით ჩარეცხილ ხრამებს უძიროს,
სოხუმის დილას, მზით განათებულს
ტამიშის თავზე ღამეს უძილოს;
მე გეტყვით ყველას, რომ მენატრებით,
(თუმცა არასდროს არ მინახიხართ...)
ახსოვხართ ქართველს! უყვარხართ ქართველს!
შენ ხომ დაჭრილი ორბის ბარტყი ხარ?!
განადგურებულს, ბევრგან დაჩეხილს,
გახსოვს ბორბალის უკან ტრიალი.,
მაგრამ მოვა დრო და შენს ჭაღარას
კვლავ მოუბერავს ზღვიდან ნიავი.
შენს ტურფა მთა-ბარს, შენს ლამაზ ნაპირს,
ხითხითით ტელავს ახლა სატანა,
ისევ აღსდგები, ნუ გეშიანია
აღარ მოგიწევს ამის ატანა!
როცა ვხედავდი როგორ გტოვებდა,
შენ, მშობელ დედას ასობით შვილი,
ჩვენი სისხლია! ჩვენი მიწაა!
გულზე ხელს ვირტყამ და ჩუმად ვტირი...
გავცქერი შენს მთებს მე ჰორიზონტზე
და წარმოვიდგენბ თითეულ იმ წამს,
როცა ქართველი ღიმილით კვდება,
ბოლო წამამდე მის ჯილაგს იცავს!
სისხლის გუბეში ჩაჩოქებული
როგორ უგლეჯდნენ ტყვიები ჩოხას,
თავს არ უხრიდნენ აფთრებს ლომები
კბილით იცავდნენ სამშობლოს! ოჯახს!
ქანცგამოლეულს, გრძნობადაკარგულს,
როგორ სერავდნენ შენს გულს ცბიერნი,
უცხო ტომიდან გადმოთესლილი
გულიტ ბოროტი გადამთიელნი.
ირონიით და ნიშნის მოგებით
როგორ არტყამდნენ ჩვენს სისხლ-ხორცს ლახვარს,
ამის მომსწრე ხარ შენ, აფხაზეთო,
სხვა ვერ შეძლებდა ამდენის ნახვას.
ცრემლით გიგონებ ჩემო მიწაო,
ცრემლით ვიგონებ და-ძმათა სულებს,
"კბილი კბილის წილ!" - ეს გვიანდერძეს
მჯერა გავითბობთ გაყინულ გულებს.
ფსოუზე ისევ მოღელავს წყალი,
კოდორზე ისევ დაწვება ნისლი,
პირობას გაძლევ შენ აფხაზეთო,
მტერს არ შერჩება ჩვენს ძმათა სისხლი!
ვიკვრებით ისევ ქართველნი მუშტად
და კვლავ ვიმღერებთ ურმულს რიწაზე
მე დღეს ვპირდები დავითს, გორგასალს
რომ დავბრუნდებით ჩვენს ძველ მიწაზე!

25.01.2008


2 comments: